Annapurna Circuit

Hoi!

Hier dan eindelijk mijn blog over de Annapurna Circuit! De trek zit er al een tijdje op, maar het duurde even voordat ik alles opgeschreven had. We hebben 15 dagen gelopen en zóveel meegemaakt dat het onmogelijk is alles zo op te schrijven zoals we het beleefd hebben. Maar ik heb het geprobeerd!

De dag nadat we allemaal hadden ontmoet in Kathmandu hebben we de bus gepakt naar Bhulbule. We kwamen daar rond een uur of vijf aan en besloten om maar meteen naar het volgende dorpje te lopen. Het regende, dus regenjas aan en regenhoes om de rugzak en we konden gaan! Al vrij snel kwamen we bij de eerste hangbrug. Dat was een super tof moment! Met z'n allen schreeuwend over de hangbrug in de stromende regen met een bulderende rivier onder ons. Nu ging het echt beginnen!!
Na ruim een uur lopen kwamen we doorweekt (helaas bleek mijn regenjas niet waterdicht) aan bij het dorpje waar we gingen slapen.
De daaropvolgende dagen zijn we steeds vroeg opgestaan en hebben we hele dagen gelopen.
We hebben in totaal zo'n 150 km gelopen, van Bhulbule via de Thorong La pas (de hoogste bergpas van de wereld!) tot aan Jomsom. Het was een super mooie tocht. We begonnen tussen de rijstvelden die dankzij de moesson felgroen waren en langzaamaan veranderde het landschap naar bos, stenen, rotsen en uiteindelijk, voorbij de pas, een woestijnachtig gebied. Ondanks dat het nu regenseizoen is, hebben we heel goed weer gehad. Het enige wat jammer was, waren de bloedzuigers (alweer..!) en dat de bergtoppen vaak achter de wolken verstopt zaten. Maar 's ochtends vroeg was het vaak helder en konden we de besneeuwde toppen zien! En dan genoten we er extra van!

Het omhoog lopen was ontzettend zwaar en het was dan vaak lastig om mezelf ertoe te zetten. Ik heb daarom heel wat technieken uitgeprobeerd om maar door te kunnen lopen. De eerste techniek was om te tellen. Telkens tot vier en op elke tel een stap. Dit hielp in het begin, ten eerste omdat ik dan in een soort ritme kwam en ten tweede omdat ik dan niet kon denken aan hoe zwaar het was. Maar na een tijdje werkte het niet meer, dus moest ik iets nieuws bedenken. Muziek in en dansend de berg op! Dit werkte een ochtend heel goed, tot het pad te steil werd, toen was dansen toch te vermoeiend haha. Dan alleen maar mijn stappen op de maat van de muziek zetten, dat werkte ook! Maar wanneer het echt zwaar werd begon de muziek me te irriteren en werkte het juist averechts. Ik heb nog een aantal andere technieken geprobeerd, maar uiteindelijk bleek er maar een echt te werken: verstand op nul en gaan.

De route ging via Manang naar de Thorong La pas en dan naar Jomsom. Onderweg passeerden we allemaal leuke, kleine dorpjes waar de super lieve mensen nog heel basic leven.
Omdat de Thorong La pas zo hoog is (5416m), moesten we in Manang, wat op 3500m ligt, een rustdag nemen om te acclimatiseren (hè wat vervelend). Vanuit Manang waren er ook twee side treks, naar het Ice Lake en naar Tilicho Lake. De dag na de rustdag zijn we naar het Ice Lake gegaan. Dit was ook goed om te acclimatiseren, omdat het meer 1500m hoger ligt dan Manang, maar je weer naar beneden gaat en in Manang slaapt. Goed voor acclimatiseren, maar minder goed voor je motivatie als je weet dat je dezelfde weg weer naar beneden gaat... Gelukkig waren de uitzichten super mooi, vlogen er grote adelaars vlak boven onze hoofden en zagen we op de weg naar beneden een hele kudde herten. Dus het was toch niet voor niks!
De volgende dag lieten we Manang achter ons en gingen we via Tilicho Lake verder. Om bij Tilicho Lake te komen moest je eerst naar Tilicho Basecamp, daar slapen, de volgende dag naar het meer en weer terug naar het basecamp en de dag erna vanuit het basecamp weer terug naar de gewone route. Het was een dag lopen naar het basecamp en halverwege zou een lodge zijn waar je kon eten. Deze lodge was er inderdaad, maar was gesloten... Omdat we dachten daar te kunnen lunchen had niemand eten meegenomen. Maarja, het was nog een halve dag lopen, dus eten moesten we wel. Dus er zat maar een ding op: inbreken. Via een 'open' raam zijn we naar binnen gegaan en zo konden we koekjes en blikjes tonijn meenemen. We hebben wel netjes geld achter gelaten, hoor!
Vervolgens zaten we met het dilemma of we verder zouden gaan naar het basecamp of niet. Want als die ook gesloten zou zijn, hadden we echt een probleem. Dan zou het te laat zijn om terug te gaan en zouden we geen plek hebben om te slapen. Net toen we op het punt stonden om om te keren, kwamen we twee andere trekkers tegen die ons vertelden dat het open was. Dus toch maar door! Maar meteen het volgende dilemma: de zware hoge route of de gevaarlijke lage route. De keuze viel op de lage (sorry pap en mam). Deze route ging door een landslide area en was inderdaad best gevaarlijk. Maar we zorgden ervoor dat we allemaal bij elkaar bleven en hielden elkaar goed in de gaten. Het pad was redelijk vlak, op wat steile stukken naar beneden na, maar was langs een super steile helling met allemaal losse stenen. Maar zolang je goed oplette waar je je voeten neerzette was het goed te doen!
Toen we eindelijk bij het basecamp aankwamen, zagen we verderop wat mensen volleyballen dus daar moest ik natuurlijk aan meedoen. Het spel moest af en toe even stilgelegd worden voor een foto, want langzaamaan klaarde het op en werden de sneeuwtoppen zichtbaar. En dat was ook wel even fijn, want volleyballen op die hoogte is toch wel heel vermoeiend!
De volgende dag gingen we naar het meer. Dit was heel vermoeiend, een paar uur steil omhoog klimmen. Maar het meer en de omgeving waren suuuuuper mooi. Een heel groot blauw meer met eromheen bergen en een gletsjer die in het meer eindigt. Toen we daar een tijdje waren begon bij mij de hoogteziekte op te spelen. Hoofdpijn, misselijk en duizelig. Dus maar snel naar beneden gegaan en hoe verder naar beneden hoe beter ik me voelde. Weer een nacht in het basecamp geslapen en de volgende dag weer terug naar de gewone route.

Vanaf dat moment was het nog twee dagen lopen tot de pas. Ook weer steil omhoog, maar gelukkig had ik toen niet meer zoveel last van de hoogte. De dag van de pas, D-Day zoals wij het noemden, was heel tof. We hadden geslapen in Thorong Phedi, waar we nog een aantal andere trekkers waren tegengekomen, dus we begonnen de dag met een hele grote groep. We moesten om half vijf beginnen met lopen omdat je dan het beste weer had. Hoewel het toen alsnog koud en nat was. Het was weer een paar uur steil omhoog lopen, fysiek was het denk ik de zwaarste dag maar voor mij was het mentaal veel makkelijker dan de andere dagen omdat je nu echt ergens heen liep. Op het moment dat ik in de verte de vlaggen van de pas zag, durfde ik het eerst niet te geloven. Toen ik dichtbij genoeg was om het bord te lezen en ik zag dat ik het gehaald had, moest ik even slikken en rende toen op de anderen die het al gehaald hadden af. Ik was zoooooooo blij!! We hebben de rest opgewacht en hebben toen een hele hoop foto's gemaakt, chocola gegeten en een klein feestje gevierd.

En toen kon de weg naar beneden beginnen. Zodra we weggingen bij de pas begon het te regenen en was er dichte mist. Maar dat kon onze blijdschap niet verpesten. We zijn een paar uur naar beneden gelopen tot we in Muktinath waren. Daar zijn we twee nachten gebleven, zodat we de tempels daar konden bezoeken. Daarna zijn we naar een ander plaatsje gegaan, wat heel schattig was. Leek wel middeleeuws. Hierna zijn we naar Jomsom gelopen, waar de trek eindigde. Vanaf daar gingen we met de bus verder naar Pokhara (een echte stad!). Raar gevoel om ineens in een bus te zitten! En wat voor bus. Ik denk dat lopen beter was geweest! Super veel hobbels, kuilen en gaten in weg, dus het was niet bepaald comfortabel. Maar de echte verschrikkelijke busreis kwam pas de volgende dag. We hadden geslapen in een dorpje op de route en zouden vanaf daar de bus verder pakken. Er waren landslides op de weg, een paar kilometer verderop, waar de bus niet langs kon. We moesten lopen tot voorbij de landslides en daar zou een bus ons opwachten. Na een half uur door de regen lopen kwamen we bij de landslides. Wij liepen voorzichtig erdoorheen, de vallende stenen in de gaten houdend, tot de gids van een Chinees stel die ook naar de bus liep, ons voorbij kwam rennen, schreeuwend 'fast, fast, fast!'.
Vervolgens kwamen we bij de bus, maar de opluchting was maar van korte duur. De meest enge, gevaarlijke busrit ooit! De weg was super slecht en super smal langs een afgrond met de bulderende rivier. Ik heb heel vaak gedacht dat we naar beneden zouden storten, vooral toen een van de wielen op een gegeven moment over het randje ging. Maar het ging goed! We moesten nog een keer de bus uit en een stuk lopen. Dit keer omdat er een waterval over de weg was. Daar kon de bus niet doorheen, dus moesten we lopen. Het water was heupdiepte en er was een sterke stroming met ernaast iets lager de bulderende rivier, dus schoenen uit en met knikkende knietjes erdoorheen. Vervolgens weer een andere bus in en nog een eng uur naar het volgende plaatsje. Vanaf daar was de weg beter en konden we eindelijk ontspannen!

In Pokhara hebben we lekker rustig aan gedaan. Genoten van het eten, het niet hoeven lopen en vooral van de was! Na Pokhara zijn we naar Kathmandu gegaan waar we nu allemaal zijn. Het is super fijn hier. Beetje door de stad slenteren, wat dingen bezoeken, lekker eten. En ik heb een super leuke verjaardag hier gehad!

Over twee dagen ga ik met een paar anderen van deze groep naar India!! Ben heel benieuwd hoe dat is!

Hoe is het in Nederland? Nog steeds zo lekker weer?

Liefs Melissa